Deze keer zal ik de relatie introduceren tussen Fukushima-straling en vis gevangen in de Stille Oceaan.
Ik verwees naar het volgende artikel door Dr. Chris Kresser.
Fukushima Straling: Is het nog steeds veilig om vis te eten?
Volgens dit is de reactie van Fukushima-straling geweldig, en het lijkt erop dat artsen vragen hebben gekregen zoals “Kunnen we zelfs Japanse mensen niet meer eten?”
Dr. Kresser daarentegen beweert dat “geen zorgen te maken, er is geen bewijs dat de in de Stille Oceaan gevangen vis gevaarlijk is.” Bovendien zijn de volgende punten samengevat.
- 200 gram niet-verontreinigde tonijn bevat oorspronkelijk 5% van het radioactieve materiaal. Dit is bijna hetzelfde als de hoeveelheid radioactief materiaal in een banaan.
- Het radioactieve materiaal dat oorspronkelijk in tonijn zit, is 600 keer meer dan de hoeveelheid cesium die wordt veroorzaakt door de vervuiling in Fukushima.
- Zelfs als je een jaar lang 340 gram vervuilde tonijn blijft eten, vertegenwoordigt het slechts 12% van de straling die je krijgt als je van Los Angeles naar New York vliegt.
- De vissen die de Japanse kust bewonen bevatten 250 keer meer cesium dan de vissen die in de Stille Oceaan kunnen worden verzameld. Zelfs als u dagelijks gedurende een jaar 340 gram vis uit de Japanse kust blijft eten, is het echter onder de internationale normen voor straling.
Bovendien geeft het Texas Health Science Center een voorbeeld van deze kwestie:
Om cesium op gezondheidsniveau in je lichaam te krijgen, moet je 2,5-4 ton tonijn per jaar eten. Dit komt overeen met 6-10 kilo tonijn per dag.
Dr. Kresser is trouwens iemand die niets met Japan te maken heeft, dus het is zeer onwaarschijnlijk dat zijn opmerkingen gedachten of commerciële vooroordelen hebben.
Als je hoort dat het een radioactief materiaal is, is er een eng beeld, maar als je de numerieke waarde objectief analyseert, merk je misschien dat je niet zo bang hoeft te zijn.
Het is belangrijk om niet alleen kwalitatieve beoordelingen te maken, maar ook kwantitatieve beoordelingen.
