Leren we lachen als we kietelen of is het een aangeboren reactie?
Dat is de vraag die psycholoog professor Clarence Leuba zichzelf stelde te onderzoeken met behulp van zijn eigen kinderen, niet minder, als experimentele onderwerpen.
In 1933 besloot hij dat hij niet zou lachen in de aanwezigheid van zijn eerste kind terwijl hij hem kietelde.
Het dagelijkse leven in het huishouden in Leuba was daarom verstoken van tickling, behalve voor een speciale experimentele periode.
Gedurende deze periode bedekte hij zijn eigen gezicht met een masker dat zijn zoon fluitte, zodat zijn gelaatsuitdrukking verborgen was.
Zelfs het kietelen werd experimenteel gecontroleerd.
Eerst kietelde hij licht, daarna krachtiger.
Eerst onder de oksel, daarna de ribben, gevolgd door kin, nek, knieën en voeten.
Mevrouw Leuba glijdt weg
Naar verluidt ging alles goed tot eind april 1933, toen zijn vrouw plotseling alle protocollen vergat.
Na het bad van haar zoon gaf ze per ongeluk een korte aanval van op en neer stuiteren op haar knie van het lachen terwijl ze de woorden gebruikte: “Bouncy, bouncy”!
Was het experiment verpest?
Leuba wist het niet zeker.
Maar na zeven maanden, met slechts één aanval van lachen geassocieerd met het sleutelen, waren de resultaten bekend.
Zijn zoon lachte vrolijk weg toen hij kietelde.
Het leek erop dat lachen als je kietelde een aangeboren reactie is.
Leuba was hier echter niet tevreden over en begon dezelfde test uit te voeren op zijn volgende kind, een meisje.
Deze keer werd dezelfde experimentele procedure toegepast en werden de “Bouncy, bouncy” neigingen van mevrouw Leuba blijkbaar zeven maanden op afstand gehouden.
Aan het eind behaalde Leuba dezelfde resultaten – zijn dochter beganto begon spontaan te lachen toen ze werd gekieteld, ondanks dat het hem nooit was getoond.
Kieteltips
Maar het waren niet alle experimentele procedures en gezichten verborgen achter maskers in het huishouden van Leuba, inderdaad professor Leuba moet een expert-tickler zijn geworden.
Hij vond de beste manier om zijn kinderen aan het lachen te maken door ze langs de ribben en onder de armen te kietelen.
Het verrassingselement was ook belangrijk bij het produceren van maximale respons.
Hij merkte op dat zijn kinderen het niveau van kietelen zouden beheersen door zijn vinger vast te houden, maar dan meer kietelen zouden eisen.
Reference
Leuba, C. (1941) Tickling and laughter: two genetic studies. Journalof Genetic Psychology.
